Шунда ул саҳоба: "Фасубҳоналлоҳ... Бо-эорда қирқ тийин учун шундай талашиб-тортишса-ю, кейин уйи олдида икки юз сўмни ҳеч кимга сездирмасдан камоли ри-зои нафс билан берса!" деб ҳайратланди. Ҳазрата Абдуллоҳ ибни Умарнинг ёнларига борди. Деди:

- Ё Имом! Бу мушкулимни ҳал қил. Сен боэорда шундай қилдинг, уйинэда эса бундай қиляпсан?

Унга жавобан дедики:

- Бозордаги вазият иқтисоддан ва камоли ақлдан ва савдо-сотиқнинг асоси ва руҳи бўлган хотиржамликнинг, садоқатнинг муҳофазасидан келган бир ҳолатдир, хиссат эмасдир. Уйимдаги вазият, қалбнинг шафқатидан ва руҳнинг камолидан келган бир ҳолатдир. Униси хиссат эмас, буниси исроф эмас.

Имоми Аъзам бу сирга ишора қилиб:

деганлар. Яъни, "Хайр ва эҳсонда (лекин мустаҳақларга) исроф булмаганидек, исрофда ҳам ҳеч қандай бир хайр йўкдир".