Кўрдимки, остидаги тупроқ суякларимнинг тупроғи билан мен яратилган тупроқ билан бир-бирига аралашиб кетган бир суратда оёқлар остида топталанаётганини кўрдим. У ҳам дармон эмас, балки дардимга дард қўшди.

Сўнгра мажбуран орқамга боқдим. Кўрдимки, асоссиз, фоний бўлган дунё ҳечлик дараларида ва йўқлик зулматларида юмалаб кетяпти. Дардимга малҳам излаган эдим, заҳар қўшди. У томонда ҳам хайр кўролмаганимдан энди олд тарафимга боқдим, назаримни олға ташладим. Кўрдимки, қабр эшиги айнан йўлим устида оғзи очиқ ҳолда менга боқаётир. Унинг орқасида абадият томон кетган катта кўча ва у кўчада кетаётган гуруҳлар узоқ-узоқлардан кўзга ташланяпти.

Бу олти томондан келаётган даҳшатларга қарши менга таянч нуқтаси ва мудофаа қуроли бўла оладиган кичик бир жузи ихтиёрийдан бошқа қўлимда ҳеч нарса йўқ. У ҳадсиз душманлар ва беҳисоб зарарли нарсаларга қарши биргина инсон қуроли бўлган у жузи ихтиёрий ҳам ноқис, ҳам қисқа, ҳам ожиз, ҳам ижодсиз бўлгани учун касбдан бошқа бир нарса қўлимдан келмайди.