92. Ҳароратнинг даражаси каби, ҳар бир мусибатда ҳам неъматнинг даражаси бор. Янада каттасини ўйлаб, кичик мусибатнинг неъматлик даражасини кўриб, Аллоҳга шукр этмоқ лозим. Йўқса катта деб билиб уф тортилса шишади, қайғурса икки баробар катталашади. Қалбдаги хаёлий сурати ҳақиқатга айланади. Ва бу тарзда қалбни эзади.

93. Ҳар бир одамнинг жамият ичра кўринмоқ ва кўрмоқ учун, мартаба дейилган деразаси бўлади. У дераза бу одамнинг қийматининг қоматидан юксак бўлса, такаббурлик билан бўйнини чўзади. Агар қийматининг қоматидан пастда бўлса, тавозе билан қавсдек эгилади. Токи, ўша савияда кўринсин ва кўрсин.

Инсонда буюкликнинг миқёси кичикликдир, яъни тавозедир. Кичикликнинг меъзони буюкликдир, яъни такаббурликдир.

94. Заифнинг қувватлига нисбатан иззат-нафсини сақлаши агар қувватлида бўлса, такаббурлик бўлади. Кучлининг заифга нисбатан тавозеси, агар заифда бўлса, хорликдир.

Бир бошлиқнинг ўз мансабидаги жиддияти - виқордир; камтарлиги - пасткашликдир. Уйидаги жиддияти - кибрдир; камтарлиги - тавозедир.

Шахс мутакаллими ваҳда* бўлса, ўзгалар қусуридан кўз юммоқ ва фидокорлик кўрсатмоғи, солиҳ амалдир.