Аммо ваҳмий хасталик қисмининг эса энг таъсирли дориси, аҳамият бермасликдир. Аҳамият берилган сари у катталашади, шишади. Аҳамият берилмаса, у кичраяди, тарқаб кетади. Ариларга ҳужум қилинса, улар тўпланиб инсоннинг бошини талайдилар, парво қилинмаса, тарқаб кетадилар. Ҳам қоронғиликда хиёл тебраниб турган бир ипнинг кўринишидан пайдо бўлган хаёлга аҳамият берилса, ип катталашади. Ҳатто баъзан, одамни даҳшатга солади. Аҳамият бермаса, у оддий бир ип эканини, асло илон эмаслигини кўради, фикридаги ваҳимасига кулади.

Бу ваҳмий хасталик кўп давом этса, ҳақиқатга айланади. Ваҳимачи ва асабий инсонларда у ёмон бир хасталикдир; пашшадан фил ясайди, маънавий кучи синади. Хусусан, марҳаматсиз чала табибларга ва ёхуд инсофсиз дўхтирларга рўбарў келса, ваҳималарини янада зиёдалаштиради. Бой бўлса, моли кетади, бўлмаса, ё ақли ё соғлиғи кетади.