[Fatiha’nın âhirinde, ehl-i hidayet ve istikamet ve ehl-i dalâlet ve tuğyanın muvâzenesine işâret eden ve Risâle-i Nur’un bütün muvâzenelerinin menbaı olan âyetin bir hakîkatını Sûre-i Nûr’dan:

ilâ âhir âyeti ve arkasında

ilâ âhir âyetiyle beraber pek acib bir tarzda o muvâzeneyi mu’cizane ifade ederler.]

Birinci âyet-i nur: “Birinci Şuâ”da isbat edilmiş ki; on işâretle Risâle-i Nur’a bakıyor; mu’cizane, Kur’ânın o tefsirinden gaybî haber veriyor. Ve Risâle-i Nur’a Nur nâmı verilmesine en birinci sebeb olmasından, “Yirmi Dokuzuncu Mektub”un bir kısmında bir seyahat-ı hayaliye temsilinde, bu acib âyetin “Nur” kelimesinde (Nun-u Na’büdü) mu’cizesi gibi bir ma’nevî mu’cizesinin beyânına binâen, “Âyet-ül Kübrâ Risâlesi”nde dünya seyyahı, Hâlıkını aramak, bulmak, tanımak için