Ҳамда у бадбахт одамнинг аламли бир даҳшат ва катта бир қўрқув ичида қалби парчаланади.

Бу бахтиёр одам эса, лазиз бир ибрат, тотли бир хавф, ёқимли бир маърифат ичида ғаройиб нарсаларни сайр ва томоша қилади.

Ҳамда у бадбахт одам ваҳшат ва маъюслик ва ёлғизлик ичида азоб чекади.

Бу бахтиёр одам эса, унсият ва умид ва иштиёқ ичида лаззат олади.

Ҳамда у бадбахт одам ўзини ваҳший йиртқичларнинг ҳужумига дучор бўлган бир маҳбус ҳукмида кўради.

Бу бахтиёр одам эса, азиз бир меҳмондирки, мезбони бўлмиш Меҳмондори Кариймнинг ажиб хизматкорлари билан яқиндан танишиб овунади.

Ҳам, у бадбахт одам зоҳиран лазиз, маънан заҳарли таомларни еб азобини тезлаштиради. Зеро ул мевалар, намуналардир. Тотишга изн бор, токи, аслларига толиб ва муштарий бўлсин. Аммо ҳайвондек ютишга изн йўқдир.