Биринчиси: Инсон барча ҳайвонлардан мумтоз ва мустасно ўлароқ, ажиб ва латиф бир табиатда яратилган. У табиати туфайли инсонда хилма-хил майллар, орзулар юзага келган. Масалан, инсон энг мунтаҳаб нарсаларни истайди, энг гўзал нарсаларга майл кўрсатади, зийнатли нарсаларни орзу қилади. Инсониятга лойиқ бир маишат ва бир шараф ила яшамоқ истайди.

Шу майлларнинг тақозосига биноан, ейиш, кийиш ва бошқа эҳтиёжларини истаганича гўзал бир шаклда қўлга киритишда кўп санъатларга (яъни ҳунарларга) муҳтож. У санъатларга салоҳияти етмагани учун, бошқа инсонлар билан ҳамкорлик қилишга мажбур бўладики, ҳар бири меҳнатининг самараси билан олди-берди суратида ўзаро ёрдам қилсин. Ва шу аснода эҳтиёжларини таъминлай олсин.

Аммо инсондаги "шаҳват", "ғазаб", "ақл" ҳислари Сониъ тарафидан чеклаб қўйилмаганидан ва инсоннинг жузи ихтиёри билан тараққий этмоғини таъминлаш учун бу ҳислар ўзига ҳавола қилинганидан, муомалада зулм ва тажовузлар юзага келади. Бу тажовузларнинг олдини олмоқ учун, инсон жамияти меҳнатларининг самараларини олди-берди қилишда адолатга муҳтождир.