Инсон ҳеч бир жиҳатла бутун коинот навларига мухолиф ўлароқ ва кичик қардошлари бўлган бошқа тоифаларга зид ўлароқ, коинотдаги низомга, барча ёмонликлари ила мухолиф бўлиб, инсонда ёмонликнинг хайр устидан ғалабасига минг йиллардан бери сабаб бўлган у заққумларни еб, ҳазм этиши мумкин эмас...

Бу иш, фақат ва фақат шу амри маҳолни фараз қилиш билангина бўлиши мумкинки: инсон бу оламга улкан омонат мартабасида ва рўйи замин халифаси мақомида коинотнинг бошқа навларига буюк ва мукаррам бир қардош бўлгани ҳолда, энг кичик, энг барбод, энг паришон, энг зарарли ва аҳамиятсиз, яширинча ва бошқа бир нарса туфайли бу коинот ичига кирган, аралашиб қолган... Бу амри маҳол ҳеч бир жиҳатла қабул этилмас.

Бу ҳақиқатдан келиб чиқиб, албатта бу яримта далилимиз натижа берадики, охиратда Жаннат ва Жаҳаннамнинг мавжудлиги зарурий бўлганидек, хайр ва ҳақ дин ҳам истиқболда албатта ғалаба қозонажакдир. Токи башариятда ҳам, бошқа навлардагидек, хайр ва фазилат мутлақо қолиб бўлажак. Токи инсон ҳам бошқа коинотдаги қардошларига тенг бўла олсин ва "азалий ҳикмат сири башариятда ҳам қарор топди" дея олинсин.