Ҳа, Жаноби Ҳақ бу коинотни инсонга лозим ва лойиқ ва ҳар нарсаси ичида бор бўлган бир меҳмонхона суратида яратган. Шунинг учун баъзи вақтларда ва асрларда зиёфатлар тарзида яширин қолган неъматларини амалий дуо бўлмиш фикрларнинг жамланишидан келиб чиққан изланишлар натижасида, қўлларига эҳсон қилади. Бунга жавобан шукр қилмоқ лозим экан, бу неъматга куфр келтириш тарзида, унга оддий, ожиз бир инсоннинг ижоди, ҳунари деб қараб, сўнгра у куллий бир шуур ва илм ва ирода ва раҳмат ва эҳсоннинг натижаси бўлган у ажойиботларни униттириб, бор-йўғи нозик бир пардасини кўрсатиб, шуурсиз тасодифга, табиатга ва жонсиз моддаларга ҳавола қилиб, аҳсани тақвимда (яъни коинотнинг энг гўзал мундарижаси) бўлган инсониятнинг моҳиятига зид бўлган Мутлақ жаҳолат эшигини очишдир.

Шундай экан,

дастури ила, махлуқотга маънои ҳарфий* ила боқмоқ жуда лозимдирки, инсон инсон бўла олсин.