Эй бардошсиз хаста!

Инсон бу дунёга хурсандчилик ва лаззат олиш учунгина келмаганига далил, тинимсиз равишда келувчиларнинг кетиши ва ёшларнинг кексайиши ва давомли тарзда завол ва фироққа дуч келишидир.

Ҳам инсон жонзотларнинг энг мукаммали, энг юксаги ва аъзолар жиҳатидан энг бойи, балки жонзотларнинг султони ҳукмида экан, ўтиб кетган лаззатларни ва келажакда келадиган балоларни ўйлаш билан ҳайвондан ҳам паст даражада, қайғули, машаққатли бир ҳаёт кечиради.

Демак, инсон бу дунёга фақат гўзал яшаш ҳамда роҳат ва хурсандчилик билан умр кечириш учунгина келмаган, балки қўлида улкан сармояси бўлган инсон бу ерга абадий, доимий ҳаётнинг саодатини тижорат ила қозониш учун келган. Унинг қўлига берилган сармоя эса умрдир. Агар хасталик бўлмаса сиҳат-саломатлик ғафлат беради, дунёни ёқимли кўрсатади. Охиратни унутдиради... Қабрни ва ўлимни хотирлашни истамайди... Умр сармоясини ҳавога совуради, бехудага сарф қилади.