БЕШИНЧИ УМИД: Бир замон кексалигимнинг бошида, танҳолик орзусида Истамбулнинг Бўғоз тарафидаги Юшо Тепалигида руҳим ёлғиз қолиб бир истироҳат истади. Бир кун у юксак тепаликдан уфққа ва атрофга боқдим. Кексаликнинг эслатмаси ила ғоят ҳазин ва ўкинчли бир завол ва фироқ лавҳасини кўрдим. Умрим дарахтининг қирқ бешинчи йили бўлган қирқ бешинчи новдасидаги юксак мақомидан ҳаётимнинг то пастки табақаларига назар солдим. Кўрдимки, пастки ҳар бир новдадаги ҳар бир йилда севганларимнинг, алоқадор бўлганларимнинг ва танишларимнинг ҳадсиз жанозалари бор. Ва ул фироқ ва айрилиқдан келган ғоят ачинарли бир маънавий қайғу ила Фузулий Бағдодий каби, мендан ажраган дўстларимни ўйлаб, нола қилиб,

"Васлини ёд айлаган сари йиғларим,

То нафас бор бу қуруқ жисмимда, фарёд айларим."

дея бир тасалли, бир нур, бир умид эшигини изладим. Бирдан, охиратга иймон нури мададга етиб келди. Ҳеч сўнмас бир нур, ҳеч узилмас бир умид берди.