94. Заифнинг қувватлига нисбатан иззат-нафсини сақлаши агар қувватлида бўлса, такаббурлик бўлади. Кучлининг заифга нисбатан тавозеси, агар заифда бўлса, хорликдир.

Бир бошлиқнинг ўз мансабидаги жиддияти - виқордир; камтарлиги - пасткашликдир. Уйидаги жиддияти - кибрдир; камтарлиги - тавозедир.

Шахс мутакаллими ваҳда* бўлса, ўзгалар қусуридан кўз юммоқ ва фидокорлик кўрсатмоғи, солиҳ амалдир. Мутакаллими маалғайр* бўлса, хиёнатдир, ярамас амалдир. Бир шахс ўзи учун ҳазми нафс қилса бўлади, фахрланишга ҳаққи йўқ. Миллатига келганда фахрланса бўлади, ҳазми нафс қилишга ҳаққи йўқ.

95. Иш жараёнидаги кетма-кетликни Аллоҳга топшириб қўйиш танбалликдир. Натижа чиқмоғида Аллоҳга топшириш эса таваккулдир.

Меҳнатнинг самарасига ва қисматига ризо, қаноатдир. У меҳнатга бўлган хоҳишни кучайтиради. Борига қаноат қилмаган ҳимматсиздир.

96. Шариат амрларига итоат ва исён борлиги каби, коинот қонунларига ҳам итоат ва исён бор. Биринчисида мукофот ва жазонинг аксарияти охиратда, иккинчисида кўпи дунёда бўлади.