Дунёнршг ҳам ҳар тарафи қоронғулик, зимистон бир зулумот истило этган. Мен ўнг тарафимга боқдим: ниҳоясиз бир зулумот ичра бир буюк мозорни кўрдим (яъни, хаёл этдим). Сўл тарафимга боқдим: мудҳиш зулумот тўлқинлари ичра азим тўфонлар, дагдагалар, балои офатлар тайёрлаб қўйилганини кўраётгандай бўлдим. Кўприкнинг тагига боқдим: ғоятда чуқур бир жарлик кўряпман, дея гумон қилдим. Бу мудҳиш бир зулумотга қарши хира ёнадиган бир чўнтак чироғим бор эди. Ундан фойдаландим. Ярим-ёрти ёруғида боқдим. Менга жуда мудҳиш бир вазият кўринди. Ҳаттоки, ёнимдаги кўприкнинг бошида ва атрофида шундай мудҳиш аждарҳолар, арслонлар, йиртқичлар кўриндики, кошки бу чироғим бўлмаса эди, бундай даҳшатларни кўрмасайдим, дедим. У чироқни қай тарафга тутсам, шундай даҳшатлар кўрдим. "Эй воҳ! Бу чироқ бошимга балодир", дедим. Унга жаҳл қилдим. Ва уни ерга урдим, синдирдим. У синган заҳоти, гўё дунёни чароғон этган улкан электр лампасининг тугмасига тегиб кетганимдек, бирдан у зулумот тарқалди. Ҳар тараф у лампанинг нурига тўлди. Ҳар нарсанинг ҳақиқатини кўрсатди. Боқдимки, у кўрган кўпригим ғоят мунтазам жойда текисликдаги бир кенг йўлдир. Ҳа, ўнг тарафимдаги кўрган буюк мозорим эса, бошдан-охиригача гўзал, яшил боғчалар ила нуроний инсонларнинг тахти раёсатидаги ибодат ва хизмат ва суҳбат ва зикр мажлислари эканини фарқладим.