Kuptimi këtu nuk është që në fenë Islame nuk ka murgërim, karakteristikë e disa kisha ve ku priftërinjtë dhe murgeshat,rrinë të pamartuar”. Sqarimin e kësaj çështjeje, e realizon hadithi që vjen.

Me sekretin e këtij hadithi do të thuhet: Për t’i bërë të mira popullit kërkohen sakrifica të mëdha, si deri tek beqaria. Po të mos ishte kështu, atëhere mijëra njerëz të devotshëm në shekujt e kaluar, nuk do të ishin tërhequr nga bukuritë e kësaj bote që të mbeteshin në një vetmi të plotë dhe nëpër shpella. Kjo ishte një sakrificë, që do t’i shërbente jetës së lumtur dhe të përjetshme. Shumë nga njerëzit e periudhave të kaluara e kanë privuar veten nga shijet e kësaj bote të përkohshme. Kjo sakrificë nuk bëhej vetëm për interesa personale, por edhe për të shpëtuar besimin e njerëzve dhe për t’i larguar ata nga porta e xhehennemit. Në këtë mënyrë njerëzit do të fitojnë një xhennet të lumturisë së përjetshme dhe do t’i shërbenin Kur’anit të Bekuar. Kështu ata kundërshtonin edhe mosbesimtarët e brendshëm dhe të jashtëm dhe për të fituar kënaqësinë e xhennetit kanë braktisur shijet e jetës së përkohshme. Kjo nuk është një kundërshtim me synnetin e Pejgamberit (a.s.), përkundrazi ajo pa asnjë lëkundje i vjen përshtat këtij synneti. Pra ky Saidi i pafat në jetën e tij është larguar nga të gjitha shijet dhe të mirat, për të arritur në vetvete atomin e sakrificës si një prej shokëve të Hz. Muhammedit (a.s.), Hz. Ebubekri (r.a.), i cili ka thënë: “O All-llahu ynë, ma rrit aq shumë trupin tim në xhehennem, sa të mos mbetet më vend për besimtarët muslimanë."