لمعه‌لر | يگرمى بشنجى لمعه | 403
(399-428)

آلتنجى دواء: أى ألمدن تشكّى ايدن خسته! سندن صورويورم؛ گچمش عمريڭى دوشون و او عمرده گچمش لذّتلى صفا گونلرى و بلا و ألملى وقتلريڭى تخطّر ايت. هر حالده يا اوخ، يا آه دييه‌جكسڭ. يعنى، يا الحمد ِﷲ شكر وياخود وا حسرتا، وا أسفا قلبڭ ويا لسانڭ دييه‌جك. دقّت ايت، سڭا اوخ الحمد ِﷲ شكر ديديرن، سنڭ باشڭدن گچمش ألملر، مصيبتلرڭ دوشونمسى، بر معنوى لذّتى دشييور كه؛ سنڭ قلبڭ شكر ايدر. چونكه ألمڭ زوالى، لذّتدر. او ألملر، او مصيبتلر زواليله، روحده بر لذّت إرثيت بيراقمش كه، دوشونمكله دشيلسه، روحدن بر لذّت آقييور، شكرلر تقطّر ايدييور. سڭا وا أسفا، وا حسرتا ديديرتن، أسكى زمانده گچيرديگڭ لذّتلى و صفالى او حاللردر كه؛ زواللريله، سنڭ روحڭده دائمى بر ألم إرثيت بيراقوب، نه وقت دوشونسه‌ڭ، او ألم ينه دشيلييور، أسف و حسرت آقيتيور. مادام بر گونلك غيرِ مشروع لذّت، بعضًا بر سنه معنوى ألم چكديرييور. و موقّت بر گونلك خسته‌لقله گلن ألم، چوق گونلر معنوى لذّتِ ثوابله برابر، زوالنده‌كى خلاص و قورتولمقدن گلن معنوى لذّت واردر. سنڭ باشنده‌كى شيمديلك بو موقّت خسته‌لغڭ نتيجه‌سى و ايچ يوزنده‌كى ثوابى دوشون، ”بو ده گچر ياهو!“ دى، شكوا يرنده شكر ايت.


سس يوق

لمعه‌لر